2020: RUDOLF SCHOCK 105 years & FRANZ LEHÁR 150 years (Frasquita 1922)

Franz Lehár - L I N K:

https://tenorschock.blogspot.com/2020/06/rudolf-schock-franz-lehar.html  

E N G L I S H :

YOUTUBE: Lehár/Schock recording of 'FRASQUITA', 1922.

From the second act: 'Hab' ein blaues Himmelbett/My little nest of heavenly blue', tenor song of Armand Mirabeau, a wealthy Parisian (Lyrics: Hubert Marischka).

In a Spanish nightclub Armand has a delightful evening with a passionate gipsy girl, the dancer Frasquita.

The day after - it's a painful mistake! - he accused her of stealing a valuable cigarette case. Frasquita takes her revenge on Armand by refusing his advances ...

Nowadays, the public mores wouldn't find missing a cigarette case so painful, but in the centuries before it came es quite a shock.

Anyway, the innocent Frasquita seriously resents Armand the suspicion.

Armand's "four-poster invitation" survived the complete performance of the operetta 'Frasquita' and started leading an own musical life under the name "Frasquita-Serenade".

Many tenors, but also combative sopranos liked to flirt with it.

January 1965, Rudolf Schock recorded the charmingly sensuous song for Eurodisc and sang it 1966 - Alas, leaving out four lines from the middle section - in the television show 'Rendezvous with Rudolf Schock'.

I chose a few stills for the listening video, realizing that the attractive blonde girl even remotely does not correspond to the Carmenlike Frasquita.

Schock also seduced his audience with the song in the seventies during a series of Abend-in-Wien concerts. I remember well, he performed it with the required flexibility and achieved great success.

In the 21st century, Jonas Kaufmann sings the serenade again, in which he stretches the boundary between tenor and crooner even further. To be clear: Frank Sinatra, Dean Martin, Bing Crosby, Perry Como and others I experience as respectable and very musical singers!

D E U T S C H :

YOUTUBE: Lehár/Schock Aufnahme von 'FRASQUITA', 1922.

Aus dem 2. Akt: 'Hab' ein blaues Himmelbett', Tenorlied von Armand Mirabeau, einem wohlhabenden Pariser (Text: Hubert Marischka)

In einem spanischen Nachtclub hat Armand einen spannenden Abend mit einem temperamentvollen Zigeunermädchen, der Tänzerin Frasquita.

Am nächsten Tag - peinlich fehlerhaft! - beschuldigt er sie, sein wertvolles Zigarettenetui gestohlen zu haben.

Frasquita rächt sich. Sie geht nicht mehr auf seine Avancen ein ...

Heutzutage würden die öffentlichen Mores den Verlust eines Zigarettenetuis eher begrüssen als bedauern, aber in den Jahrhunderten davor kam so etwas für die Leute hart auf hart!

Die unschuldige Frasquita nimmt es Armand ernsthaft übel, dass er sie eines Diebstahls beschuldigt.

Armands "Himmelbett-Einladung" hat die gesamte Operette "Frasquita" mehr oder weniger überlebt und unter dem Namen "Frasquita-Serenade" ein musikalisches Eigenleben erreicht. Viele Tenöre, aber auch selbstbewusste Sopranistinnen flirten gerne mit der Serenade.

Rudolf Schock nahm das charmant sinnliche Lied im Januar 1965 für Eurodisc  auf und sang es 1966 im Fernseh-Show 'Rendezvous mit Rudolf Schock'. Leider ohne vier Zeilen aus dem Mittelteil!

Für mein Hörvideo wählte ich aus dem Show übrigens ein paar Standfotos, wovon ich akzeptieren musste, dass sie eine an sich attraktive blonde Dame zeigen, die wirklich nicht zur Carmen-ähnlichen Frasquita passt.

In den Siebzigern verführte Rudolf Schock sein Publikum mit dem Lied während einer Reihe von Abend-in-Wien-Konzerten, und ich erinnere mich gern, dass er dies mit der erforderlichen Leichtigkeit tat und somit viel Erfolg hatte.

Im 21. Jahrhundert singt Jonas Kaufmann die Serenade selbstverständlich auch, wobei er die Grenze zwischen Tenor und Crooner extra erweitert.

Kein Zweifel, dass ich sehr musikalische Sänger/Crooner wie Frank Sinatra, Dean Martin, Bing Crosby, Perry Como und andere, nachdrücklich respektiere!

N E D E R L A N D S :

YOUTUBE: Lehár/Schock-opname van 'FRASQUITA', 1922,

uit de 2e acte: 'Hab' ein blaues Himmelbett', tenorlied van Armand Mirabeau, een welgestelde Parijzenaar (Tekst: Hubert Marischka)

In een Spaanse nachtclub heeft Armand een heerlijk avondje met een temperamentvol zigeunermeisje, de danseres Frasquita.

De dag erna - een pijnlijke vergissing! - beschuldigt hij haar van het stelen van zijn waardevolle sigarettenetui.

Frasquita neemt wraak op Armand door niet meer op zijn avances in te gaan ...

Tegenwoordig zou de publieke mores de vermissing van een sigarettenetui niet zo pijnlijk vinden, maar in de eeuwen hiervoor kwam zoiets hard aan. 

De onschuldige Frasquita neemt Armand - op wie ze notabene in stilte verliefd was geworden - de verdachtmaking dan ook ernstig kwalijk.

Armand's "hemelbed-invitatie" heeft de operette 'Frasquita' zélf overleefd en is o.a. onder de naam "Frasquita-Serenade" een eigen muzikaal leven gaan leiden. Vele tenoren, maar ook strijdvaardige sopranen hebben er graag mee geflirt.

Rudolf Schock nam het charmant zinnelijke lied in januari 1965 voor Eurodisc op en zong het - helaas onder weglating van vier regels uit het middendeel - in de televisie-show 'Rendezvous mit Rudolf Schock'. 

Ik koos daaruit voor mijn luistervideo een paar stills in het besef, dat de op zich aantrekkelijke, blonde dame in de verste verte niet past bij de naar Carmen ogende Frasquita.

Schock verleidde zijn publiek met het lied in de jaren zeventig tijdens een serie Abend-in-Wienconcerten en ik herinner mij goed, dat hij dat met de vereiste soepelheid deed en daarmee veel succes oogste.

In de 21ste eeuw zingt Jonas Kaufmann de serenade ook, waarbij hij de grens tussen tenor en crooner nog verder oprekt. Voor alle duidelijkheid: Frank Sinatra, Dean Martin, Bing Crosby, Perry Como e.v.a. ervaar ik als respectabele en uiterst muzikale zangers!

Krijn de Lege, 3/4.9.2020

2020: RUDOLF SCHOCK 105 years & FRANZ LEHÁR 150 years (The Count of Luxembourg 1909)

Franz Lehár - L I N K:

https://tenorschock.blogspot.com/2020/06/rudolf-schock-franz-lehar.html  

E N G L I S H:

YOUTUBE: Lehár/Schock recording from 'The Count of Luxembourg' (1909)
From the second act: 'Trèfle incarnat/Crimson clover', tenor solo René, Count of Luxembourg.

In the first years after the world success of the 'Lustige Witwe', Lehár is unable to come up with a second hit. In 1909 he seems to try a copycat success with the 'Count of Lxembourg': Count René looks a lot like Danilo and singer Angèle comes close to Hanna Glawari. But the music is irresistible too: The waltz 'Say not love is a dream ...' is at least as compelling as 'Lips are silent ...' and René's 'Trèfle incarnat' even surpasses Danilo's solo numbers.

A screen between a man and a woman who want to marry each other? An extreme measure at a time when a world-raging pandemic calls for a severe lockdown? And that in an operetta from 1909? After all, the Spanish flu came ten years later. No, in the "Count of Luxemburg" it is a fake marriage, whereby it has been agreed that the man will receive a mountain of money and the woman a title of nobility. With that title she can marry a rich Russian with blue blood and he can finally pay off his debts. In other words, a clear win-win situation. This seems to prevent the transfer of uplifting feelings and the agreement is that the marriage will be dissolved after three months.

It is a pity that René comes into possession of an endearing, fingerless glove, the perfume of which (Tréfle incarnat) evokes the memory of the joking ceremony in him. That happens during an unparalleled tenor solo at the end of the 2nd act, in which he slowly but surely becomes very aware of his blazing love for the woman, whom he unashamedly gave his so-called yes from behind a kind of “cough screen”.

The scene ends with René's "maddening" conclusion that the woman with whom he is now formally connected has actually already disappeared "like a sweet dream"!

Volker Klotz calls this tenor solo in his great "Porträt und Handbuch der Operette" (1991) "the most attractive scene from the 'Count of Luxembourg' ". And at the same time: "One of the most remarkable scenes in the history of operetta".

Kevin Clarke (Operetta Research Center - 2017): “If you want a really pull-all-the-stops-out operatic version of this famous tenor solo - with all sorts of vocal special effects - then nothing beats Rudolf Schock. He's hard to top in his ardor and ringing top notes ”.

D E U T S C H:

YOUTUBE: Lehár/Schock-Aufnahmen 'Der Graf von Luxemburg' (1909)

Aus dem 2. Akt:'Trèfle incarnat/Rotklee', Tenorsolo René, Graf von Luxemburg.

Nach dem Welterfolg der 'Lustigen Witwe' kann Lehár nicht sofort einen zweiten Treffer erzielen. 1909 scheint er mit dem 'Graf von Luxemburg' , diesen Erfolg kopieren zu wollen: Graf René ist Danilo sehr ähnlich, und Sängerin Angèle kommt Hanna Glawari nahe. Aber die Musik ist unwiderstehlich: Der Walzer 'Bist du's, lachendes Glück / das jetzt vorüberschwebt' ist mindestens so hinreissend wie 'Lippen schweigen ...' und Renés 'Trèfle incarnat' übertrifft sogar Danilos Solonummern.

Ein Wandschirm zwischen einem Mann und einer Frau, die sich heiraten wollen? Eine extreme Maßnahme in einer Zeit, in der eine weltweit tobende Pandemie einen unerbittlichen Lockdown erfordert? Und das in einer Operette aus dem Jahre 1909? Immerhin kam die spanische Grippe zehn Jahre später.

Nein, in dieser Léhar-Operette dreht es um eine Scheinehe, bei der vereinbart wurde, dass der Mann eine Menge Geld und die Frau einen Adelstitel erhält. Mit diesem Titel kann sie einen reichen Russen mit blauem Blut heiraten und er kann endlich seine Schulden bezahlen. Mit anderen Worten: eine klare Win-Win-Situation. Dies scheint die Übertragung anschwellender Gefühle zu verhindern, und der Deal ist, die Ehe werde nach drei Monaten aufgelöst.

Dann ist es schade, dass René in den Besitz eines liebenswerten, fingerlosen Handschuhs gelangt, dessen Parfüm (Tréfle incarnat) die Erinnerung an die Scherzzeremonie in ihm hervorruft. Dies geschieht während eines beispiellosen Tenorsolos am Ende des 2. Aktes, in dem er sich langsam aber sicher seiner brennenden Liebe zu der Frau bewusst wird, die er unverschämt hinter einer Art „Hustenschirm“ sein sogenanntes Ja gab.

Die Szene endet mit Renés "verrücktmachender" Schlussfolgerung, die Frau, mit der er jetzt formal verbunden ist, sei in Wirklichkeit bereits "wie ein süßer Traum" verschwunden.

Volker Klotz nennt dieses Tenorsolo in seinem grossartigen "Porträt und Handbuch der Operette" (1991) nicht nur "die reizvollste Szene im Grafen von Luxemburg' ", sondern auch: "zu den markantesten gehörend in der Geschichte der Gattung Operette".

Kevin Clarke (Operetta Research Center - 2017): “ Wenn Sie eine wirklich alle Register gezogene Opernversion dieses berühmten Tenorsolos mit allen möglichen vokalen Spezialeffekten hören wollen, dann ist Rudolf Schock unschlagbar. Er ist in seinem Feuer und seinen leidenschaftlichen Kopfnoten kaum zu übertreffen”

N E D E R L A N D S:

YOUTUBE: Lehár/Schock-opnamen 'Der Graf von Luxemburg' (1909)

Uit de 2e acte: 'Tréfle incarnat/Parfum sinds 1898' Tenorsolo René, graaf van Luxemburg.

Graf von Luxemburg 1963 Berlin

Na het wereldsucces van de 'Lustige Witwe' lukt het Lehár niet direct met een tweede klapper te komen. In 1909 lijkt hij met de 'Graf von Luxemburg' op dat succes terug te grijpen: Graaf René heeft veel weg van Danilo en zangeres Angèle komt in de buurt van Hanna Glawari. Maar de muziek is onweerstaanbaar: De wals 'Bist du's, lachendes Glück/das jetzt vorüberschwebt' is minstens zo meeslepend als 'Lippen schweigen ...' en René's 'Trèfle incarnat' overtreft zelfs Danilo's solonummers.

Een scherm tussen een man en een vrouw, die met elkaar willen trouwen? Een extreme maatregel in een tijd, waarin een door de wereld razende pandemie om een strenge lockdown vraagt? En dat in een operette uit 1909? De Spaanse griep kwam immers tien jaar later. Nee, in de “Graf von Luxemburg” gaat het om een schijnhuwelijk, waarbij is afgesproken, dat de man een berg geld krijgt en de vrouw een adellijke titel. Met die titel kan zij een rijke Rus met blauw bloed trouwen en hij eindelijk zijn schulden afbetalen. Een heldere win-winsituatie dus. De overdracht van aanzwellende gevoelens lijkt hiermee voorkomen en de afspraak is, dat na drie maanden het huwelijk wordt ontbonden.

Jammer is dan, dat René in het bezit komt van een vertederende, vingerloze dameshandschoen, waarvan het parfum (Tréfle incarnat) de herinnering aan de schertsceremonie bij hem oproept. Dat gebeurt tijdens een weergaloze tenorsolo aan het eind van het 2^e bedrijf, waarin hij zich langzaam maar zeker fel bewust wordt van zijn oplaaiende liefde voor de vrouw, die hij van achter een soort “kuchscherm” onbeschaamd zijn zogenaamde jawoord gaf. De scène eindigt met René’s "gekmakende" conclusie, dat de vrouw met wie hij nu formeel is verbonden feitelijk al "als een zoete droom" is verdwenen.

Volker Klotz noemt deze tenorsolo  in zijn grootse ‘Porträt und Handbuch der Operette’( 1991) “de meest attractieve scène uit de ‘Graf von Luxemburg’ “. En tegelijk: “één van de meest markante uit de geschiedenis van het operettegenre”.

Kevin Clarke (Operetta Research Center 2017): “Als je een echte haal-alles-uit-de-kast operaversie van deze beroemde tenorsolo wilt horen - met alle mogelijke vocale special effects - is Rudolf Schock niet te kloppen. Hij is nauwelijks te overtreffen in zijn vurigheid en hartstochtelijke topnoten” .

Krijn de Lege, 17.8.2020

RUDOLF SCHOCK: 'THE OLYMPIANS' by ARTHUR BLISS & J.B. PRIESTLEY, LONDON 1949 (English)

                                                                         FROM THE OLYMPIANS 1949

                                                                       Adele Leigh & Rudolf Schock in

                                                                              duet Hector/Madeleine:

                                                                                                                                        

Sir Arthur Bliss (1891-1975)

was a versatile English composer.
He wrote music for orchestra, solo voice and special music for harmony orchestras and brass bands.
He had a specific preference for the theater.
He composed ballets and stages/film music.
During the Second World War he headed the BBC's music department.
In 1949 the world premiere of his opera 'The Olympians' took place.
In 1960 a second short opera was released: 'Tobias and the Angel'. Because I still remember the name of this television opera, I suspect that it was broadcast on Dutch television.
Arthur Bliss was ennobled in 1950 and in 1953 he received the honorary title 'Master of the Queen's Music'.

Laborious premiere of the 'Olympians'

In an interview at the beginning of the 1970s, Arthur Bliss revealed historical facts about the first performance of his opera.

Renowned novelist John Boydon Priestley (1894-1984) wrote the opera libretto:
It is out of boredom, Olympic gods who, according to legend, descend to Earth once a year to present themselves as a wandering theater group to ordinary mortals (see the poster above!).

Priestley & Bliss are closely involved in the rehearsals, which is not good for their blood pressure:
They are annoyed by the lack of preparation in their eyes. Conductor Karl Rankl (1898-1968) does all sorts of things at the last second, and the time he plans for rehearsals is too short.
In addition, Rankl and the later star director Peter Brook (1925) don't even talk to each other. They communicate through pieces of paper
The premiere on September 29, 1949 is received with mixed feelings: some critics praise the performance, others are extremely negative.
Priestley is of the opinion that the first act looks great, the second produces partly incoherent stuff, and the third and last act is a failure without further ado.

London, Royal Opera House, Covent Garden 1949:
James Johnston & Rudolf Schock in 'The Olympians' as the poet Hector de Florac.

Adele Leigh & Rudolf Schock in 'The Olympians'

Rudolf Schock emphasizes in his biography that he sang the Hector role not in the first, but - two days later - in the second performance of the 'Olympians'.
In the first performance, James Johnston sings and plays Hector, the male half of the earthly couple, .
James Johnston (1903-1991) is one of the 'leading tenors' from British operatic history.

DISCOVERY!

Ebbe Foege Bak, my Danish fellow campaigner in the documentary "Rudolf Schock, I sing that too!" made a significant discovery on the Internet.
He opened a link to a sound recording including Rudolf Schock from the opera 'The Olympians'. They come from a broadcast on December 28, 1949 by BBC Overseas Service with fragments from the opera.

Krijn de Lege, August 5th, 2020

RUDOLF SCHOCK: 'THE OLYMPIANS' by ARTHUR BLISS & J.B. PRIESTLEY LONDON 1949 (NEDERLANDS)

Uit de OLYMPIANS 1949

Adele Leigh & Rudolf Schock in

duet Madeleine/Hector:                                                                             

Sir Arthur Bliss (1891-1975)

was een Engelse, veelzijdige componist.
Hij schreef muziek voor orkest, solostem, harmonieorkesten, fanfares, theaterstukken en films.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog leidt hij de muziekafdeling van de BBC en in 1949 vindt de wereldpremière van zijn opera 'The Olympians' plaats.
In 1960 volgt een tweede korte opera: 'Tobias and the Angel'. Omdat ik me de naam van die televisie-opera nog herinner, vermoed ik dat deze ooit op de Nederlandse televisie is uitgezonden.
Arthur Bliss werd in 1950 in de adelstand verheven en in 1953 ontving hij de eretitel 'Master of the Queen's Music'.

Moeizame première van de 'Olympians'!
In een interview aan het begin van de jaren zeventig onthult Arthur Bliss historische feiten over de eerste uitvoering van zijn opera:

De bekende romanschrijver John Boydon Priestley (1894-1984) schreef het operalibretto, dat over de Olympische goden gaat, die zich chronisch vervelen en daarom volgens de legende eens per jaar naar de aarde afdalen om zich als ronddolende theatergroep te vermaken met ons, gewone stervelingen
(zie de poster hierboven!).

Priestley & Bliss zijn nauw betrokken bij de repetities, wat niet goed is voor hun bloeddruk: Ze raken geïrriteerd door het in hun ogen totale gebrek aan voorbereiding. Dirigent Karl Rankl (1898-1968) doet alles op het laatste moment en de tijd die hij voor repetities plant is te kort.
Bovendien praten Rankl en de latere ster-operaregisseur Peter Brook (1925) niet eens met elkaar. Ze communiceren via stukjes papier.
De première op 29 september 1949 wordt met gemengde gevoelens ontvangen: sommige critici prijzen het idee, andere zijn uitgesproken negatief.

Priestley is van mening dat de eerste acte er geweldig uitziet, de tweede gedeeltelijk onsamenhangende dingen produceert en de derde en laatste acte zonder meer een mislukking is.

Londen, Royal Opera House, Covent Garden 1949:
James Johnston & Rudolf Schock in 'The Olympians' als dichter Hector de Florac.

Adele Leigh & Rudolf Schock in 'The Olympians'

Rudolf Schock benadrukt in zijn biografie dat hij de Hector-rol niet in de eerste, maar - twee dagen later - in de tweede uitvoering van de 'Olympians' zong.
In het première zingt en speelt James Johnston Hector, de mannelijke helft van het aardse koppel.
James Johnston (1903-1991) is een van de 'leading tenors' uit de Britse operageschiedenis (luister naar hem op 'YouTube'!).

ONTDEKKING:

Ebbe Foege Bak, mijn Deense collega in de documentaire "Rudolf Schock, dat zing ik ook!" deed een belangrijke ontdekking op internet.
Hij opende een link naar geluidsopnamen met Rudolf Schock uit de opera 'The Olympians'. Ze komen uit een radio-uitzending op 28 december 1949 van BBC Overseas Service met fragmenten uit de opera!

Krijn de Lege, 5.8.2020

RUDOLF SCHOCK: 'THE OLYMPIANS' by ARTHUR BLISS & J.B. PRIESTLEY LONDON 1949 (DEUTSCH)

                                                                   Aus 'Den Olympians'  London 1949

                                                                       Adele Leigh & Rudolf Schock in

                                                                              Duett Hector/Madeleine:

SIR ARTHUR BLISS (1891-1975)

war ein vielseitiger, englischer Komponist. Er schrieb Musik für Orchester, Solostimme und Spezialmusik für Harmonieorchester und Brassbands.
Eine spezifische Vorliebe hatte er fürs Theater.

Er komponiert Ballette und Bühnen/Filmmusik. Im Zweiten Weltkrieg leitet er die Musikabteilung der BBC, und 1949 findet die Weltpremiere seiner Oper 'The Olympians' statt.
Im Jahre 1960 kommt es zur zweiten, kurzen Oper: 'Tobias und der Engel'. Weil ich mich den Namen dieser Fernsehoper noch erinnere, vermute ich, dass sie im niederländischen Fernsehen ausgestrahlt worden ist.
Arthur Bliss wird 1950 geadelt und 1953 bekommt er den Ehrentitel 'Master of the Queen's Music'.

Mühsame Premiere der 'Olympians' !!

Zu Anfang der siebziger Jahre legt Arthur Bliss in einem Interview historische Tatsachen über die Erstaufführung seiner Oper offen:

Der renommierte Romanschriftsteller John Boydon Priestley (1894-1984) hat das Opernlibretto verfasst.

Es handelt von den sich langweilenden, olympischen Göttern, die nach der Legende einmal pro Jahr zur Erde hinabsteigen, um sich als umherwandernde Theatergruppe gewöhnlichen Sterblichen zu präsentieren (siehe das Poster hieroben!)

Priestley & Bliss sind eng an den Proben beteiligt, was sich nicht gut für ihren Blutdruck herausstellt:
Sie ärgern sich schwarz über die in ihren Augen mangelhaften Vorbereitungen. Dirigent Karl Rankl (1898-1968) macht allerhand in letzter Sekunde, und die Zeit, die er für die Proben einplant, sei zu kurz.
Dazu kommt, dass Rankl und der spätere Starregisseur Peter Brook (1925) gar nicht miteinander reden. Sie kommunizieren durch Zettel.

Die Premiere am 29. September 1949 wird mit gemischten Gefühlen empfangen: manche Kritiken loben die Vorstellung, andere sind ausgesprochen negativ.
Priestley ist der Meinung, der erste Akt sehe prima aus, der zweite produziere teilweise unzusammenhängendes Zeug, und der dritte und letzte Aufzug sei ohne weiteres ein Misserfolg.

London, Royal Opera House, Covent Garden 1949:
James Johnston & Rudolf Schock in 'The Olympians' als der Dichter Hector de Florac.

Rudolf Schock & Adele Leigh in 'The Olympians'

Rudolf Schock betont in seiner Biographie, er habe die Hector-Rolle nicht in der ersten, aber - zwei Tage später - wohl in der zweiten Vorstellung der 'Olympians' gesungen.
In der Erstaufführung singt und spielt James Johnston Hector, die männliche Hälfte des irdischen Liebespaares.
James Johnston (1903-1991) ist einer der 'leading tenors' aus der britischen Operngeschichte (hören Sie ihn auf 'YouTube'!).

DISCOVERY!

Ebbe Foege Bak, mein dänischer Mitstreiter im Dokumentarfilm "Rudolf Schock, I sing that too!" machte im Internet eine bedeutende Entdeckung.

Er eröffnete ein Link zu Tonaufnahmen mit u.a. Rudolf Schock aus der Oper 'The Olympians'. Sie stammen aus einer Rundfunksendung am 28. Dezember 1949 vom BBC Overseas Service mit Fragmenten aus der Oper! 

Krijn de Lege, 5.8.2020

RUDOLF SCHOCK & FRANZ LEHÁR (The merry Widow)

E N G L I S H:
YOUTUBE: Lehár/Schock recordings 'The merry Widow' (1905)

VIDEO with highlights from 'Die lustige Witwe': 

A)At first You hear a very, very beautiful sung duet by Rudolf Schock & Anneliese Rothenberger in a 1951-recording as the second pair of lovers Camille de Rosillon & Valencienne under Wilhelm Stephan

Anneliese Rothenberger

B) from the complete and fine 'Merry Widow' recording of 1966 under Robert Stolz with Margit Schramm as the widow Hanna Glawari and Rudolf Schock as Legation Secretary Count Danilo:

2) Danilo's entrance song (1st act): 'Oh Fatherland, you cause me by day ...'

 

Rudolf Schock 1

3) Danilo's outburst of anger (from the final 2nd act with Hanna Glawari): 'There were two royal children ...'

Rudolf Schock 2

4) Danilo & Hanna's reconciliation (from the final 3rd act): 'Lips are silent ...'

Margit Schramm

Margit Schramm, 31, was already at the peak of her lightning-fast career in 1966. The theater press saw her as the "reincarnation of a diva like Gitta Alpar from the heyday of operetta". Rudolf Schock chose her as a singing partner in 1963 for a prestigious Berlin premiere of the Lehár operetta 'Der Graf von Luxemburg'.

Numerous were the concerts and TV appearances, in which Schock and Schramm subsequently performed, numerous too their operetta recordings in the 1960s and early 1970s.


As Hanna Glawari, Margit Schramm is the opposite of, for example, the famous Elisabeth Schwarzkopf.
Schramm: young, playful and completely natural,
Schwarzkopf, the elder singer: beautifully singing, very experienced, but without the naturalness, which makes Hanna Glawari a lifelike, young woman.

Rudolf Schock sang in 1950 a vocally flawless Danilo in a full radio performance of 'Die lustige Witwe' under operetta conductor Wilhelm Stephan (available on Walhall CD).
However, in 1966 the 51-year-old Danilo now - although the voice occasionally hits a limit - plays total theatre! His singing is extremely nuanced and sophisticated: it does not lack any word detail. Moreover, the smooth handling of the naturally spoken text shows that he has gradually developed into a surprising great actor! His Danilo of 1966 is one of Schock's most impressive artistic achievements.

Schramm, Schock AND Robert Stolz (86 years old!), the conductor, who also musically led the world premiere of 'The Merry Widow' in 1905 (!), make this recording a grand, historic event.

**************************

Franz Lehár & Solisten

D E U T S C H:
YOUTUBE: Lehár/Schock-Aufnahmen
1) Rudolf Schock & Anneliese Rothenberger in einer sehr, sehr schön gesungenen 1951-Aufnahme als zweites Liebespaar Camille de Rosillon & Valencienne unter Wilhelm Stephan.

UND

von der kompletten und äusserst gelungenen 'lustige Witwe' Aufnahme aus dem Jahre 1966 unter Robert Stolz mit Margit Schramm als Witwe:

2) Danilos Eintrittslied (1. Akt): 'O Vaterland, du machst bei Tag ...'

3) Danilos Wutausbruch (aus dem Finale 2. Akt mit Hanna Glawari): 'Es waren zwei Königskinder ...'

4) Danilo & Hannas Versöhnung (aus dem Finale 3. Akt): 'Lippen schweigen ...'

Die 31-jährige Margit Schramm befand sich bereits 1966 auf dem Höhepunkt einer blitzschnellen Karriere. Die Theaterpresse sah sie als "Reinkarnation einer Diva wie Gitta Alpar aus der Blütezeit der Operette". Rudolf Schock wählte sie 1963 als Gesangspartnerin für eine neue, prestigeträchtige Berliner Aufführung der Lehár-Operette 'Der Graf von Luxemburg'.

Zahlreich waren die Konzerte und Fernsehauftritte, worin Schock & Schramm danach auftraten. Zahlreich auch waren die vielen Operettenaufnahmen, die sie in den Sechzigern und frühen Siebzigern machten.

Margit Schramm ist als Hanna Glawari das Gegenteil von z.B. der berühmten Elisabeth Schwarzkopf.
Schramm: jung, verspielt und ganz natürlich,
Schwarzkopf, die ältere Sängerin: wunderschön singend, sehr erfahren, aber ohne die Natürlichkeit, die Hanna Glawari zu einer lebensechten, jungen Frau macht.

Rudolf Schock sang schon 1950 einen - stimmlich einwandfreien - Danilo in einer vollständigen Radio-Performance von 'Die lustige Witwe' unter dem Operettendirigenten Wilhelm Stephan (erhältlich auf Walhall-CD).
Im Jahre 1966 aber spielt der 51-jährige Danilo - obwohl die Stimme ein einziges Mal an ihre Grenzen stößt - GESAMTTHEATER. 
Schocks Gesang ist äußerst nuanciert und raffiniert: Es fehlen keine Wortdetails, und der reibungslose Umgang mit dem natürlich gesprochenen Text zeigt, dass er sich überdies zu einem ernst zu nehmenden Schauspieler entwickelt hat.
Der Danilo von 1966 ist eine der beeindruckendsten künstlerischen Leistungen von Rudolf Schock.

Schramm, Schock UND Robert Stolz (86 Jahre!), der Dirigent, der 1905 auch die Weltpremiere von 'Die lustige Witwe' musikalisch leitete, machen diese Aufnahme zu einem großartigen historischen Ereignis.

***************************

Robert Stolz

N E D E R L A N D S:

YOUTUBE: Lehár/Schock-opnamen

A) Allereerst Rudolf Schock & Anneliese Rothenberger in een buitengewoon mooie 1951-opname als tweede liefdespaar Camille de Rosillon/Valencienne onder Wilhelm Stephan.

B) uit de complete en uitstekende 'Die lustige Witwe'- opname van 1966 onder Robert Stolz met Margit Schramm als de weduwe: 

2) Danilo's opkomstlied (1e bedrijf): 'O Vaterland, du machst bei Tag ...'
3) Danilo's woedeuitbarsting (uit finale 2e bedrijf met Hanna Glawari): Es waren zwei Königskinder ...'
4) Danilo & Hanna's verzoening (uit finale 3e bedrijf): 'Lippen schweigen ...'

De 31-jarige Margit Schramm was in 1966 al op het hoogtepunt van haar bliksemsnelle loopbaan. De theaterpers zag haar als de "reïncarnatie van een diva als bv. Gitta Alpar uit de glansjaren van de operette". Rudolf Schock koos haar in 1963 als zangpartner voor een prestieuze, Berlijnse première van de Lehár-operette 'Der Graf von Luxemburg'.
Talloos waren de concerten en tv-optredens, waarin Schock & Schramm daarna optraden, talrijk hun operette-opnamen in de jaren zestig en het begin van de jaren zeventig.

Margit Schramm is als Hanna Glawari het tegenovergestelde van bv. de fameuze Elisabeth Schwarzkopf.
Schramm: jong, speels en volkomen natuurlijk,
Schwarzkopf, de oudere zangeres: prachtig zingend, zeer ervaren, maar zonder de natuurlijkheid, die Hanna Glawari tot een levensechte, jonge vrouw maakt.

Rudolf Schock zong in 1950 een vocaal smetteloze Danilo in een volledige radio-uitvoering van 'Die lustige Witwe' onder operettedirigent Wilhelm Stephan (verkrijgbaar op Walhall-CD).

Maar in 1966 speelt de 51-jarige Danilo - hoewel de stem zo nu en dan tegen een grens aan loopt - totaaltheater. Zijn zingen is uiterst genuanceerd én geraffineerd: het mist geen woorddetail, en de soepele omgang met de natuurlijk gesproken tekst toont aan, dat hij zich bovendien allengs tot een volstrekt serieus te nemen acteur heeft ontwikkeld. 
Deze Danilo van 1966 is één van Schock's meest indrukwekkende, artistieke prestaties.  

Schramm, Schock én Robert Stolz (86 jaar!), de dirigent, die in 1905 ook de wereldpremière van 'Die lustige Witwe' muzikaal leidde, maken deze plaatopname tot een groots, historisch evenement.
  

Krijn de Lege, 6.3.2025